دیدگاه کارورزان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در مورد آموزش عملی و مهارت‌های بالینی بر اساس سند حداقل توانمندی‌های مورد انتظار پزشکان عمومی در ایران

زمینه و هدف: آموزش پزشکی بر دو اصل مهارت‌های عملی و دانش نظری استوار است و آموزش بالینی جزء ضروری آموزش پزشکی به شمار می‌رود. یکی از روش‌های مناسب ارزشیابی یک سیستم، تعیین کیفیت آموزشی از دیدگاه فراگیران آن می‌باشد. در مطالعه حاضر، دیدگاه کارورزان سال آخر رشته پزشکی در خصوص آموزش عملی و مهارت‌های بالینی بررسی گردید. روش کار: در این مطالعه توصیفی- مقطعی که در سال 1390 در دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفت، ۱۲۲ کارورز که در ترم ۱۴ مشغول به تحصیل بودند، به شیوه سر‌شماری در مطالعه شرکت کردند. پرسش‌نامه‌ای حاوی 18 عنوان در خصوص مهارت‌های بالینی و ارتباطی و 35 عنوان در حیطه اقدامات عملی به شرکت کنندگان داده شد. پس از تکمیل پرسش‌نامه‌ها، داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: 3/11 درصد شرکت کنندگان توانمندی خود را در برقراری ارتباط مؤثر با مراجعان در حد بسیار زیاد و 7/48 درصد آن‌ها این مهارت را زیاد اعلام کردند. در خصوص پرسش‌های مربوط به اقدامات عملی، 5/62 درصد پاسخ دهندگان بیان نمودند که آموزش‌های لازم را در مورد کمک‌های اولیه دیده‌اند و فقط 7/13 درصد توانمندی خود را کم و 5/2 درصد هم بسیار کم ارزیابی کردند. نتیجه‌گیری: در حیطه مهارت‌های بالینی و ارتباطی، به غیر از مواردی مانند «توانایی گرفتن شرح‌حال بالینی هدفمند و درست و ثبت یافته‌ها» که آموزش شرکت کنندگان در آن تا حدودی مطلوب بود و بیشتر افراد توانمندی خود را در حد زیاد ارزیابی کرده بودند، بقیه موارد در حد متوسط و کم ارزیابی شد.